ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

               Τα περάσματά του  από το χωριό μας   [Κεράσοβο Παραμυθιάς]

 Τον Μέγαν αθλητήν ……….., διδάσκαλον Θείον………………, διδάχων του γένους κόσμημα………, τον συντρέξαντα εις την Ανάστασιν του Γένους …….. ΚΟΣΜΑΝ Ισαπόστολον  εν ύμνοις τιμήσωμεν        Πράγματι με ύμνους πρέπει να τμήσομε σήμερα   24 Αυγούστου  την Μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού του Ισαποστόλου, του διαφωτιστή του υποδούλου δεινά δοκιμαζόμενου χριστιανικού λαού της Ηπείρου και των άλλων περιοχών τον 18^ον  αιώνα , του Όσιου, του ένδοξου και λαοφιλή Ιερομάρτυρα , του Μόνου  Χριστιανού,    τα λείψανα του οποίου προσκύνησε [ ως Αγίου ]   μουσουλμάνος και μάλιστα  ο βάρβαρος   Πασάς  των Ιωαννίνων  Αλή Πασάς   146 χρόνια πριν την Αγιοποίησή του.

Ο Πατροκοσμάς γεννήθηκε  το 1714  στο Μ. Δένδρο Αιτωλοακαρνανίας από γονείς οι οποίοι κατάγονταν από τα Γραμμενοχώρια της Ηπείρου ,  φυγάδες για να επιζήσουν από τον τουρκικό ζυγό της Ηπείρου  με το επίθετο  Δημητρίου.

Το Βαπτιστικό του όνομα ήταν Κώστας . Τα πρώτα λίγα γράμματα τα έμαθε στην περιοχή που γεννήθηκε  και εργάσθηκε  και λίγο ως δάσκαλος στην Ναυπακτία.   Με την Ίδρυση της Αθωνιάδας Σχολής  πήγε και φοίτησε σ΄αυτή ,  σπουδάζοντας φιλοσοφία, αλλά εμβαθύνοντας κυρίως στα κείμενα της Αγίας γραφής. 

 Το 1759 εκάρη μοναχός  στην Μονή του Αγίου Φιλοθέου Αγίου΄Ορους και έλαβε το όνομα ΚΟΣΜΑΣ  και σε λίγο Ιερεύς,  υπηρετώντας την Μονή.    ΄Ομως η συνείδηση    του  και   το βάρος του χρέους έναντι των υποδούλων  συνανθρώπων του  και συμπατριωτών του  τον παρακίνησε  να  εγκαταλείψει την Ησυχαστική ζωή του  Αγίου όρους και να δραστηριοποιηθεί, ενεργοποιώντας τις δυνατότητές του  για να  αντιμετωπισθεί κατά το δυνατόν  η θρησκευτική , Εθνική, Κοινωνική, μορφωτική  κτλ δεινή κατάσταση του υποδούλου  γένους. ΄Ετσι με το σακούλι στην πλάτη πάνω από το  μισότριβο ράσο του καλογέρου,ακουμπώντας στο ξύλινο δεκανίκι, μετά από τις σχετικές άδειες του Πατριαρχείου  Κωνστ/πόλεως και στη συνέχεια των τούρκων πασάδων και αγάδων κάθε περιοχής πήρε τους δρόμους και τα ντερβένια των περισσοτέρων περιοχών της Ελλάδος σκορπώντας την αγάπη του, την χριστιανική πίστη , την αλήθεια και τον σεβασμό προς το θείο Χριστό ,την ώθηση για την μάθηση της Ελληνικής γλώσσας , προφητεύοντας για  την ποθούμενη Ελευθερία  του εξουθενωμένου  χριστιανικού λαού , οδοιπορώντας χρόνους και χρόνους, χωρίς  να αναλογίζεται κούραση, κρύα , παγωνιές , ποτάμια, Κακοτράχαλα βουνά και  κακοήθειες   συνανθρώπων.

Το ένστικτό του  και η προνοητικότητα του  τον οδήγησαν στην σωστή απόφαση  για την διδαχή  των υποδούλων , αφού σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία  τον 18^ον αιώνα οι χριστιανικοί πληθυσμοί συνεχώς μειούντο από τους συνεχιζόμενους εκβιαστικούς εξισλαμισμούς  των Τούρκων.  Η Ελληνική γλώσσα είχε παραμεληθεί, η θρησκεία είχε ξεχαστεί  και δεν υπήρχε παπάς οι χριστιανοί να βαπτίσουν τα παιδιά τους.  Ο Αραβαντινός αναφέρει για το έτος 1737  « Οι Χριστιανοί  της Θεσπρωτίας ελαττούνται συνεχώς ένεκα της κατά καιρόν τουρκίσεώς των γενόμενης προς αποφυγή των αδιαλείπτως κακουχιών ,ας οι οθωμανοί ενεποίουν εις τους Χριστιανούς»

 ΄Ετσι ο Πατροκοσμάς άρχισε τις περιοδείες   αφού πήρε τις σχετικές άδειες και συμβουλεύτηκε και διδάχθηκε ρητορική   από  τον αδελφό του Χρύσανθο στην Κωνσταντινούπολη. Αργότερα τον αδελφό του  Χρύσανθο  τον συναντούμε  Σχολάρχη στην Νάξο , την οποία επισκέφτηκε ο Άγιος  όπως επίσης και τα νησιά  Μύκονο, Πάρο,  Σέριφο και Μήλο.  Στον αδελφό του αργότερα έγραψε από την Παραμυθιά Θεσπρωτίας σε μία από τις επιστολές του.   «΄Εχω 10.000 φίλους Χριστιανούς  και έναν εχθρό, έχω  1.000 τούρκους φίλους  και έναν εχθρό, έχω 100.000 εβραίους εχθρούς και   ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ.

Οι Περιοδείες του κατά  τους μελετητές του βίου του ανέρχονται σε τέσσερεις.

Η Πρώτη ξεκινάει το έτος 1760 και τελειώνει το έτος 1763 .Η Δεύτερη ξεκινάει το 1763 και τελειώνει το 1774 .Η Τρίτη ξεκινάει το 1774 και τελειώνει το 1777 Και η τέταρτη και τελευταία ξεκινάει το 1777 και τελειώνει με τον απαγχονισμό του την 24 Αυγούστου 1779  στο Καλικόντασι Μπερατίου      Β. ΗΠΕΙΡΟΥ

 Σε Δύο από τις περιοδείες αυτές πέρασε και από τα χωριά μας τότε Κεράσοβο Παραμυθιάς και τον οικισμό Λωζανά . Θα αναφερθούμε  παρακάτω  συμπε-ρασματικά  για τον χρόνο που πέρασε και τι  από γενιά σε γενιά προφορικά  διασώθηκε μέχρι των ημερών μας.

 Δυστυχώς δεν υπάρχουν έγγραφες ενθυμίσεις  για τις αφίξεις του στο χωριό μας, όπως υπάρχουν σε άλλες περιοχές. Παρά τις αναζητήσεις μου  στο διάφορα εκκλη-σιαστικά βιβλία και Ευαγγέλια και ιδίως αυτών  των κατεστραμμένων,  ιδιοκτησίας της Αγίας Παρασκευής  που υπάρχουν στην εκκλησία  Ζωοδόχος Πηγή ή Παναγία Δωναίικα δεν εντοπίσθηκε κάτι σχετικό.

Μόνο συμπερασματικά θα προσπαθήσομε να φράσομε στον πιθανό χρόνο  ελεύσεως του  Αγίου  στα χωριά μας.

Κατά την αφήγηση του Δημητρίου  Βασιλείου  {Τσίλη Μήτρου]  με έτος γεννήσεως 1887,όπως  είχε και αυτός ακούσει από παλαιότερους,διασωθείσης από  τον έγγονό του  Δημήτριο  ο Πατροκοσμάς πέρασε από το χωριό μας δύο φορές.  Η πρώτη ήταν κατά την Τρίτη περιοδεία του στο τέλος του 1775  με αρχές  του 1776 προερχόμενος από την Ζίτσα.  Από τον συνδυασμό και άλλων εγγράφων πληροφοριών ήτοι΄. α] ο άγιος το 1775- 1776 διαχείμασε  στην Ζίτσα, β] Το 1776 ανασυγκρότησε το σχολείο της Παραμυθιάς γ] την 19-9-1776  τον βρίσκουμε στην Αρτοπούλα δ] Το 1776 πέρασε από την Λιγοψά συμπεραίνεται  με ελάχιστες επιφυλάξεις ,  ότι ο άγιος πέρασε  από το χωριό μας  μέσα άνοιξης με αρχές καλοκαιριού  του 1776 .

 Από την ίδια διασωθείσα αφήγηση  λέγεται  ότι, ο Άγιος μόλις έφθασε  στη θέση που σήμερα ονομάζεται  Σταυρός  [ ακριβώς στην Διασταύρωση του επαρχ. Δρόμου Κερασέας  Διχουνίου  με τον αγροτικό  Κερασέας προς Γκορτσοπούλα] ,  έστησε όπως συνήθιζε  έναν ξύλινο Σταυρό, έχοντας  την πρόθεση  να κηρύξει τον λόγο του Θεού.   Από τότε  το μέρος ονομάζεται και μέχρι σήμερα  ΣΤΑΥΡΟΣ  ‘ Όμως   σκύλοι  διαφόρων  κοπαδιών  του επιτέθηκαν και ο άγιος  πήρε τον δρόμο προς το ποτάμι , απομακρυνόμενος  για προστασία.  ΄Ετσι έφθασε στη σμίξη στα χωράφια   σήμερα των παπαδαίων  από τον δρόμο  λογικά που όλοι θυμόμαστε σαν παλαιότεροι που περπατούσαμε  [Σταυρός Αλώνι Φώτου κέντρο χωριού , Αγία Παρασκευή.  Αγιο Νικόλαο,  Στάλος  τσόλη , φτέρη, μπεσίρια, σφίξη]. Πιστεύω όμως ότι  η απομάκρυνση από το χωριό  και η στάση του  στην ποταμιά οφείλεται στο γεγονός ότι ο καλόγερος πληροφορήθηκε ότι την συγκεκριμένη εποχή  στα   ποτιστικά χωράφια της ποταμιάς από το Σαλονίκη μέχρι την Τύρια εργάζονταν πολλοί  χωρικοί  της ευρύτερης περιοχής ,  οπότε θα συγκεντρώνονταν  και περισσότεροι  για το κήρυγμά του .   Εκεί σε κάποιο χωράφι δίπλα στο ντερβένι Παραμυθιάς Ιωάννινα  σ’ ένα  πλάτανο που υπάρχει μέχρι σήμερα  σταμάτησε και κήρυξε τον λόγο του Θεού  σε 1500 συγκεντρωμένα άτομα.Το χωράφι σήμερα είναι ιδιοκτησία του συγχωρεμένου Παναγιώτη Παπά. [Γιώτη Παπά]  Παρ΄ότι ο πλάτανος επί 200 και πλέον χρόνια συντελούσε  στο να μένει ακαλλιέργητο ένα μεγάλο γόνιμο κομμάτι  στο κέντρο του χωραφιού, εν’ τούτοις ουδείς από τους κατά καιρόν ιδιοκτήτες  τόλμησε να τον εκριζώσει.

 Σύμφωνα με ότι διασώθηκε  από τους πρώτους που πλησίασαν τον καλόγερο   ήταν και κάποια γυναίκα την οποία ο άγιος την παρατήρησε, ότι τα παιδιά της ήταν καρπός παρανόμων σχέσεων. ΄Ηταν τέτοια η ταραχή που υπέστη η γυναίκα  ώστε άρχισε να απομακρύνεται χωρίς συναίσθηση  προς τα πίσω  και έτσι δεν είδε τα ορμητικά νερά του ποταμού  που διέρχεται σε απόσταση 100 περίπου μέτρων από τον πλάτανο,  έπεσε μέσα,  παρασύρθηκε  από αυτά  και τελικά πνίγηκε.

Από την ίδια αφήγηση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα   κατέφθασαν στην συγκεκριμένη θέση έφιπποι ο Αγάς , ίσως  της Παραμυθιάς με την συνοδεία του.   Η αφήγηση λέει με σκοπό να τον συλλάβουν ,όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1770 αυτός ευρίσκετε υπό κατασκοπευτική   στενή παρακολούθηση και ακόμη δεν είχαν δοθεί εντολές για σύλληψη. Μόλις κατέβηκε  από την φοράδα που είχε ο αγάς,  ο Άγιος του είπε .  « Η φοράδα σου είναι  [ γκαστρωμένη]σε αρσενικό πουλάρι κι εσύ την ταλαιπωρείς  με τον καλπασμό της»  Ο αγάς σκότωσε αμέσως την φοράδα  έσκισε την κοιλιά της και διαπίστωσε την αλήθεια των λόγων του αγίου.  Σε κάποιον άλλον  της  συνοδείας  είπε΄.  «Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ? η γυναίκα σου  στην Παραμθιά  γέννησε παιδί  {αγόρι] και έπρεπε να είσαι μαζί της»   Αμέσως στάλθηκε καβαλάρης στην Παραμυθιά και επιστρέφοντας επιβεβαίωσε   τα όσα ειπώθηκαν.   Ο αγάς πανικοβλήθηκε με την προορατικότητα αυτή , έφυγε και εξαφανίστηκε προς την Κουμαριά, χωρίς να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο ακολουθούσε τον Πατροκοσμά.

΄Ετσι τελειώνει η αφήγηση  για την πρώτη  επίσκεψη του Αγίου  στο  χωριό.  Με το πέρασμα αυτό έχει ταυτιστεί και η παράδοση του λιθαριού  του  Αγίου  Κοσμά, το οποίο μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1990 παρέμενε  στην ίδια θέση για τουλάχιστον  215 χρόνια.  Συγκεκριμένα  στην Βρυσούλα Τούλη 70 περίπου μέτρα δυτικά της κατασκευασθείσης σιδερένιας γέφυρας στην αριστερή όχθη  του ποταμιού ,όπως βλέπομε ανατολικά υπήρχε ένας βράχος , τον οποίο θυμάμαι και εγώ σε σχήμα ορθ. Παραλληλογράμμου,  διαστάσεων μήκους 1,50  περίπου μ, πλάτους περίπου  1,30 μ., και ύψος περίπου 1,20 μ.  Στην  πλευρά του βράχου  προς την ροή του ποταμού περίπου   στο μέσον  υπήρχε  μια ρωγμή που ξεκινούσε από την πάνω επίπεδη επιφάνεια συνέχιζε ευθεία κάθετα περίπου  για 80 εκατ. και μετά σε ορθή σχεδόν γωνία έγερνε αριστερά και επεκτείνετο περίπου  για 30 εκ. όπου και διακόπτετο.  Ακριβώς με κέντρο την ρωγμή αυτή είχε σχηματισθεί  το  ίχνος με αχνό καφέ χρώμα  της σκουριάς ενός ποδιού από τον μηρό και κάτω  που ξεκινούσε από την πάνω επίπεδη επιφάνεια που αποτυπώνονταν    μέρος του μηρού περίπου 15 εκ. συνέχιζε κάθετα στην μπρός πλευρά ,με το γόνατο,την γάμπα , την κνήμη, τον αστράγαλο περίπου 60 εκ. και τέλος στην γωνία της κλίσης αριστερά σχηματίζετο η πτέρνα  με το πέλμα, περίπου 30 έως 35 εκ.  Ο συγκεκριμένος βράχος ονομάζετο «το πόδι του Αγίου Κοσμά»  και σύμφωνα με την παράδοση στην πορεία του ο Άγιος  προς άλλα χωριά κάθισε να ξεκουραστεί και αποτυπώθηκε το δεξί του πόδι .  Ο βράχος αυτός εξαφανίσθηκε  προφανώς με τα έργα της Εγνατίας, ήτοι λόγω παρασύρσεως   από την διαφοροποίηση  της ροής των ορμητικών χειμωνιάτικων νερών, ήτοι κάποιοι γνωρίζοντας την ιστορικότητα του με τα τεράστια μηχανήματα που για πρώτη φορά εμφανίσθηκαν στην περιοχή τον αφαίρεσαν . Ακριβώς παρόμοια πέτρα υπάρχει στο χωριό Γέρμα Γράμμου, όπου σύμφωνα με την παράδοση το 1760 ο Άγιος πάτησε σε μια μεγάλη πέτρα για  να ανεβεί σε άλογο προκειμένου επισκεφτεί το χωριό  Βλάστη. Στην πέτρα αυτή έμεινε το αποτύπωμα του ποδιού του.  Οι κάτοικοι του  συγκεκριμένου χωριού είχαν την  πρόνοια  να την μεταφέρουν  και την εντοιχίσουν  στην Δυτική πλευρά του ανεγερθέντος ναού προς τιμήν του . Εμείς  όμως αφήσαμε να χαθεί ένα τέτοιο ταυτισμένο με τις παραδόσεις  πολύτιμο  για το χωριό μας στοιχείο.

Η δεύτερη φορά κατά την ίδια αφήγηση που ο ΄Αγιος επισκέφτηκε το χωριό μας και συγκεκριμένα τον οικισμό Λωζανά ,   ήταν κατά την άνοιξη του 1779  την τελευταία δηλ. περιοδεία του ,προερχόμενος από τα χωριά του Μαργαριτίου  [ στο Μαργαρίτι τον συναντάμε τον Απρίλιο του 1779].  Προφανώς ακολούθησε  το παλαιό ντερβένι   Λειβαδάκια προς Διχούνι που περνούσε από την τοποθεσία Μηλιά Λωζανών  δυτικά του χωριού  μας . Σταμάτησε στη θέση αυτή έστησε τον Σταυρό  και κήρυξε για τελευταία φορά. Ως προς συγκεκριμένο χρόνο της  [Β΄] επίσκεψης συμφωνεί και ο Π. Ζιόβας στο Βιβλίο  του Βερενίκη ή Βερνίκου, όπου τοποθετεί την επίσκεψη αυτή αρχές του έτους 1779. Στην Μηλιά απευθύνθηκε  σε πολλούς από τούς κατοίκους του χωριού μας , όπως επίσης και της Βερενίκης.  Στο χώρο αυτό  κτίσθηκε αργότερα ένα μικρό εικονοστάσι  και η   περιοχή στο συγκεκριμένο σημείο φέρει το όνομα του Αγίου

  Συνεχίζοντας την περιοδεία του αυτή τον Άγιο τον συναντάμε τελευταία φορά στις 4-8-1779 στην  θέση Περίβλεπτος  Ιωαννίνων όπου κατέκρινε  με σφοδρότητα  την λειτουργία των   εμπορικών παζαριών την Κυριακή, ενώ ο ίδιος επέμεινε ότι αυτά πρέπει να γίνονται το Σάββατο. Η συγκεκριμένη διδαχή με τον συγκεκριμένο σημείο αναφέρεται  με έγγραφη ενθύμηση σε   σημείωση  σε Ευαγγέλιο.

Στις 23-8 1779 συνεχίζοντας από τα Γιάννενα  την πορεία του  ΒΔ , τον συναντάμε στο  Καλικόντασι  του Μπερατίου. Την ημέρα αυτή κατόπιν διαβολών των Εβραίων τον συλλαμβάνουν οι στρατιώτες του Κουρτ - Πασά.   Τον απομονώνουν από τους ακόλουθούς του  και την άλλη μέρα  24-8 1779 τον απαγχονίζουν από  δένδρο  στον ποταμό Αψο  με ένα σχοινί που βγάλανε από το σαμάρι ενός αλόγου. Τα σχοινιά τότε ήταν χειροποίητα [τριχιές λαγόμενα], κατασκευασμένα από το μαλλί κατσίκας.  Το σώμα του το ξεγύμνωσαν  και με ένα παλιοβρακί που του άφησαν το πετάξανε στο ποτάμι για να εξαφανιστεί, δένοντας στο λαιμό του και μια κοτρώνα. Οι Χριστι-ανοί  το αναζήτησαν   και μετά από τρείς ημέρες εντοπίσθηκε από κάποιον Παπά   [παπά Μάρκος]  Μεταφέρθηκε στην εκκλησία Θεοτόκο στο Καλικόντασι όπου εψάλει και ετάφει  στον Νάρθηκα  αυτής.  { διασωθείσες πληροφορίες από τον μαθητή  του  Αγίου   Ζήκο Μπιστρέκης ]

 Αγιοποιήθηκε  την 20-4-1961 με  Πράξη του Πατριαρχείου  Κων/πόλεως.

Συνάντηση του Πατροκοσμά  με τον Αλή Πασά.

Η συνάντησή τους έγινε στο Τεπελένι. Κάποια φορά σε ομιλία του καλόγηρου κάποιοι εθίγησαν και κινήθηκαν εναντίον του. Εκείνος για προστασία κατέφυγε στο αρχοντικό της μητέρας του  Αλή  Χάμκως,  η οποία και τον έκρυψε. Το βράδυ στο τραπέζι   του δείπνου  ο φιλοξενούμενος  είπε στον γιό της Χάμκως Αλή ,νεαρός τότε ληστής και κλέφτης στα βουνά.  « Κάποια μέρα  θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος, θα σε μολογάει όλη η οικουμένη  , θα κυριεύσεις όλη την Αρβανιτιά  την Πρέβεζα , την Πάργα  , το Σούλι   Το Δέλβινο , το Γαρδίκι και το τάχτι του Κούρτ-Πασά.» Του είπε και άλλα  σημαδιακά.  Το πρωί ο φιλόδοξος Νεαρός ρώτησε τον άγιο, αν θα πάει στην Κωνστ/πολη .Τότε ο προφήτης  καλόγερος  απάντησε: «Και στην Πόλιν θα πας, μα με κόκκινα γένεια!».Ο Αλής δεν κατάλαβε  τι σή­μαινε η τε­λευ­ταία φράση.    Όμως, εντυπωσιασμένος στην πορεία της ζωής του από την επα­λή­θευση των προρ­ρήσεων  α­γί­ου, τον τίμησε . Συγκεκριμένα  Όταν κατέλαβε το Μπε­ρά­τι, έδωσε εντο­λή στον Μη­­­τροπολίτη Βελεγρά­δων Ιωάσαφ να κάνει ανα­κο­μι­δή του λει­ψάνου του ­Αγίου και να κτίσει Ναό και μοναστήρι στο όνομά του .          Ελεγε Χαρακτηριστικά: «Τούτο το κα­λό­γερο, ωρέ, ήταν αληθινό προφήτη. Ήρθε σπίτι μου, στο Τεπελένι, και με ευκή­θηκε, ωρέ, και μου είπε όλα όσα έκαμα, σαν να τα είχε γραμ­μέ­να στο κι­τάπι!».
 Όταν κάποιος φανατικός μουσουλμάνος ειρωνεύτηκε τον Αλή Πα­σά, διότι τιμούσε τον άγιο Κοσμά, εκείνος απάντησε: «Φέρετέ μου ένα μου­σουλμάνο, σαν κι αυτόν τον χριστιανό και να του φιλήσω τα πόδια».
». Από το βιβλίο του Κ. Σ. Κώνστα, "Ο 'Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" , εκδ. Γ΄, Αθήνα 1990, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 158-162,  παρατίθενται τα παρακάτω Μερικά χρόνια αργότερον, όταν ο Αλή πασάς εσχεδίαζε την εναντίον του Σουλτάνου ανταρσίαν του, εκάλεσε το πνεύμα και πάλιν του Αγίου Κοσμά εις βοήθειάν του. Διέταξε και έφεραν από το Κιλικόντασι του Μπερατιού την κάρα του «πρωτομάρτυρος Κοσμά του Αποστόλου…………………. ωργάνωσε  μεγαλοπρεπή λιτανείαν καθ' όλην την προς Ιωάννινα διαδρομήν , της οποίας το τελευταίον μέρος παραστατικώτατα  περιγράφει ο Γάλλος βιογράφος του 1822 του Αλή, ο Ζερώμ ντε λα Λανς. :………………………. Έξαφνα είδα τον Αλή να προχωρή, έχοντας στο πλευρό του μιαν ωραία, ξεσκέπαστη γυναίκα. Ήταν η κυρά-Βασιλική, ολόμαυρα ντυμένη, που βημάτιζε σεμνά πλάι στον τύραννο, με δακρυσμένα τα μεγάλα μάτια της και κοιτάζοντας χάμω ντροπαλά. Κι ενώ οι καλόγηροι, που σήκωναν το λείψανο, ανέβαιναν σιγά-σιγά την πέτρινη σκάλα, όλο εκείνο το πλήθος   γονάτισε  ………………….Ο Αλής κι η Βασιλική σηκώθηκαν τότε κι ασπάστηκαν με ευλάβεια τη γυάλινη θυρίδα της ασημένιας κάσσας.    Η τότε τελετή λιτάνευσης  είτε έγινε όπως περιγράφεται, είτε με κάποιες  υπερβολές από τον ως άνω αυτόπτη μάρτυρα που θα λέγαμε σήμερα, φανερώνει  τι άλλο ?   την απεριόριστη πίστη του τυράννου  Αλή  στον πριν την Αγιοποίησή του  καταυτόν  αληθινό προφήτη και Άγιο  ΚΟΣΜΑΝ

Τα προαναφερθέντα  αποτελούν αδιάψευστη απόδειξη , ότι  οι προφητείες και διδαχές του Αγίου καθοδηγούντο από την θεϊκή δύναμη του Μόνου Αληθινού Θεού  του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, γιαυτό  και επαληθεύτηκαν   μέχρι τώρα.

΄Ας προσευχόμαστε στον Άγιο που τόσο αγωνίστηκε για την  τότε  ανάσταση του ΄Εθνους και την απαλλαγή των βασάνων του υπόδουλου λαού, να μεσιτεύσει στην Παναγία  με τον Χριστό μας  να απαλλάξει   και σήμερα  ΑΥΤΟ και τους ΕΛΛΗΝΕΣ  από τα  επιβληθέντα  σύγχρονα   ΔΕΙΝΑ .   ΤΗΝΟΣ  24 Αυγ.2016